1
رفتم یه نوت تو google keep ام ایجاد کردم و دونه دونه چیزایی ک تا چند ماه دیگه، یک سال دیگه، دو/سه سال دیگه و . رو باید انجام بدم، نوشتم تا نهایتن بتونم به خواسته نهاییم کانورج کنم! بعدشم اون note رو پین کردم تا همیشه اولِ اول باشه. باید هر روز که از خواب پا می شم، بعد قطع کردن زنگ موبایل، بازش کنم و مرورشون کنم و روزم رو شروع کنم!
2
خب من باید زمان باقی مانده رو بشینم و تمرکز کنم و مهم تر از همه صبر پیشه کنم. درسته بسیار احساس پوچی دارم از انجامش ولی باید انجام بشه دیگه. قبول کن ای ذهن سرکش: )) امیدوارم که بعدن افسوس نخورم به هرحال. مهم ترین چیز ایگنور کردن همه ابهامات پیش رویه و توجه به این نکته که ممکنه بیشتر هم کش بیاد ولی من باید فرض رو بر عدم کش اومدن بزارم! و البته تلاش کنم مصطهلک نشم.
3
تو این یک سال که تلاشم کم شده بود و تقریبن هیچ کار خاصی هم نکردم، فهمیدم که من بیش از حد آدمی هستم که محیط روم تاثیر می زاره و واقعن اطرافیان مهم ان! یعنی کار کردن با آدم های غیر حرفه ای (یا حتی بودن در کنارشون حتی اگه تعامل غیرمستقیم تر داشته باشی)، واقعن آدم رو غیر حرفه ای و بی انگیزه می کنه. من روز به روز ضعیف تر شدن شور و اشتیاقم رو تو این یک سال دیدم. شور و اشتیاقی که البته هنوز یه شعله های خیلی ریزی اون زیر میرا ازش دیده می شه و اگه درست باد بزنم و نزارم خفه بشه، دوباره شعله ور می شه.
درباره این سایت